garip haller...

bir garip haller içerisindeyim ki
sormayın.
gök yarıldı bardaktan boşalır gibi yağıyor umrum değil ve hatta terliyorum.
cam açık uyuyorum.
sıkıntılı rüyalar peşimi bırakmıyorlar...
stresli uyanıyorum.
bugün ne olacak acaba? diyorum...

karakola gidiyorum 3 saat ayakta bekliyoruz, sıramız gelse de başkaları alıyor
randevu almışız zamanında gitmişiz umurlarında değiliz
saat olmuş 11 biz gitmişiz 8 buçuk... sistem böyle... adalet böyle diyorlar.
susuyoruz.
hep.
her zaman ki gibi.
gideceğiniz ülke neresi? dedi memur.
kekeledim...
cevap veremedim.
orada iyi ki varolan sevgilim atladı cevaba... benim yerime konuştu.
tabi ki yalan konuştu.
gideceğim ülkeyi söylesem ne olur ki?
size ne ki?
hatta kime ne ki?
neden utanıyorum?
dışlanacak mıyım diye?
kötü muamele göreceğiz diye mi?
benim kim olduğum nüfus cüzdanımda yazıyorken...
hatta nüfus cüzdanımda en önemlisi T.C. yazıyorken...
ben neden konuşamıyorum...
neden vize almaya gidemiyorum?
vize almaya gitmek istediğim yer neden kapalı?
burası neresi?
rüyada mıyız?
ben böyle muamele göreceğimi hiç mi hiç düşünmezdim bu ülkede...
neler olacak diye...
tek kelime ile
korkuyorum.